پس از آفــــرینش آدم "خــــدا" گفت به او : نازنینــــم اَدم ...
با تـــو رازی دارم !...
اندکـــی پیشتـــر آی ...
آدم آرام و نجیــب ، آمد پیش !!
... زیـــر چشمـــی به "خــــدا" می نگـــــریست !...
محو لبخند غم آلــــود خدا ! ... دلش انگــــار گــــریست ...
نازنینــــم آدم !! ( قطــــره ای اشـــک ز چشمــــان خداونــــد چکیــــد )!!!...
یاد من باش ... که بس تنهـــــایــــــــم !!...
بغض آدم تــــرکیــــد، ... گونه هـــــایش لـــــرزید !!
به "خــــــدا" گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهــــــای بهشــــت ... نه ...
به اندازه عـــــــرش ... نه ... نه
من به اندازه ی تنهـــــاییت ، ای هستی من ، ... دوستدارت هستم !!
آدم ، ... کولــــه اش را بر داشت...
خستــــه و سخـــت قــــدم بر می داشـــت !!...
راهــــــی ظلمـــت پـــر شور زمیــن ...
زیـــر لبهــــای "خــــدا" بـــاز شنیــــد ، ...
نازنینـــــم آدم! ... نه به انـــدازه ی تنهــــایی من ...
نه به اندازه ی عـــــرش ... نه به اندازه ی گلهـــــای بهشــــت !!...
که به اندازه یک دانـــــه گنـــــدم ، تو فقط یـــــادم باش !!!.......
